Historia Ośrodka

2 stycznia 1948 roku ksiądz Aleksander Oberc z Bytomia zwrócił się do przełożonych Zgromadzenia Córek Bożej Miłości z prośbą o przejęcie domu w Wojsce. 27 lutego 1948 r. odbyło się oficjalne przekazanie domu, który funkcjonował jako Dom Matki i Dziecka. Jeszcze w tym samym roku, 5 maja, placówkę przemianowano na Katolickie Dzieło Opieki nad Matką z Dzieckiem, w którym przebywały dziewczęta i kobiety w ciąży lub samotnie wychowujące dzieci. W lipcu 1949 roku nastąpiła kolejna zmiana charakteru placówki – powołano wówczas podlegający Wydziałowi Zdrowia Dom Małego Dziecka. W placówce przebywało wówczas 50 dzieci w wieku od 6 miesięcy do 3 lat.

W 1950 r. w związku z wydarzeniami politycznymi rozwiązano „Caritas”, a jego miejsce zajęło Zrzeszenie Katolików „Caritas” z siedzibą w Katowicach. Działalność prowadzona przez siostry musiała zmienić charakter. Zaczęto remontować budynki, aby w ten sposób zaadaptować je do otwarcia Zakładu Leczniczo-Wychowawczego dla chłopców
z epilepsją. 15 sierpnia 1952 r. odbyło się uroczyste otwarcie zakładu. Na początku pod opieką sióstr znajdowało się 30 chłopców. Do zakładu przyjmowano chłopców z głębokim upośledzeniem umysłowym i niepełnosprawnych fizycznie. Nie była wówczas możliwa nauka w szkole miejscowej, toteż na terenie zakładu, pod kontrolą nauczycieli, uczono chłopców w zakresie programu klasy pierwszej i drugiej. Z biegiem lat do zakładu przybywali chłopcy z lżejszymi upośledzeniami, byli to przeważnie epileptycy. Coraz mniej było dzieci w wieku przedszkolnym. Po 1960 r. do placówki najczęściej przyjmowano chłopców z zaburzeniami zachowania, wykazujących nadpobudliwość psychoruchową i szczególne trudności w nauce. Praca została dostosowana do występujących u wychowanków zaburzeń. Wszyscy chłopcy uczęszczali do miejscowej szkoły podstawowej, a po lekcjach i w dniach wolnych od nauki aktywnie uczestniczyli w życiu zakładu, pomagali w pracach porządkowych w domu, w ogrodzie i w gospodarstwie. Siostry pełniły funkcję wychowawczyń i nauczycielek domowych. Utrwalały ze swoimi podopiecznymi omawiany w szkole materiał, tłumaczyły to, co nowe i niezrozumiałe, a także pomagały w odrabianiu lekcji. Pod koniec każdego roku odbywały się konferencje, na których ustalano, którzy spośród wychowanków pozostaną w zakładzie. Chłopcy przebywali w placówce od kilku miesięcy do kilku lat, przy czym im dłuższy był pobyt dziecka, tym lepsze osiągano rezultaty. Chłopcy w większości byli kierowani do zakładu przez poradnie zdrowia psychicznego w swoich miejscach zamieszkania, a nieliczni – przez poradnie neurologiczne lub szpitale. Zakład w Wojsce miał charakter otwarty, jeśli dzieci nie potrafiły się w nim zaaklimatyzować, mogły go opuścić na życzenie rodziców. Większość chłopców opuszczała jednak zakład dopiero po zakończeniu nauki szkoły podstawowej.

W 1989 r. chłopcy przeprowadzili się do pomieszczeń w nowym budynku, który został wybudowany na potrzeby Zakładu. W styczniu 2011 roku nastąpiła kolejna zmiana w placówce w Wojsce. W związku z obowiązującymi przepisami dotyczącymi zakładów leczniczo-wychowawczych osoby przebywające w tego typu placówkach i kwalifikujące się do otrzymywania dotacji z Narodowego Funduszu Zdrowia muszą spełniać odpowiednie kryteria, których wychowankowie Zakładu w Wojsce nie spełniali. Konieczne okazało się zatem znalezienie innego źródła finansowania, aby chłopcy mogli dalej przebywać w placówce i kontynuować naukę w miejscowej szkole podstawowej. Zakład Leczniczo-Wychowawczy został przekształcony w Młodzieżowy Ośrodek Socjoterapii dla chłopców z zaburzeniami zachowania i nadpobudliwością psychoruchową. Ośrodek jest placówką oświatową. 1 września 2011 r. na terenie Ośrodka rozpoczęła swoją działalność Szkoła Podstawowa im. ks. Jerzego Popiełuszki.